Umuda, sevdaya, özleme kapalıyım..
Bir huzura açığım, birde ölüme!
Boşver çaya kaç şeker atsam, yemeğe ne kadar tuz katsam diye düşünmeyi dostum, masum çocuklar öldüğünden beri tadım tuzum yok benim..
Yaşadıkça düzelmiyordu hayat, tıpkı yaşlanmakla büyümediği gibi kişinin..
Mutluluk, size mutsuzluk veren şeylerden şikayet etmeyi bıraktığınızda gelecektir..
Bazen sırf onunla karşılaşma umuduyla bir yerlere gidersin..
En çokta sana sustum, duymadın mı?
Sadece öylece durup izlemeyi istedim bir meleğin ellerindeki ölümümü..
Bir kızın ağlarken konuştuğu ses tonu kadar masum çok az şey vardır..
Zor demi profiline bakıp bakıp hiç bir şey yapamamak..
Sen; aklım ve kalbim arasında kaldığım en güzel çaresizliğimsin..
Kimse bana "iki yüzlü değilim" demesin arkadaş! Hangimiz yüzümüz gülerken, kalbimizin ağladığını belli ettik ki..
Kimse duymasın diye sessizce ağlamaya çalışırsın ya ne acıdır o..
Ağlıyordum.. O gidenler, "sen iyi bir insansın" diyordu, ve hiç biri de aslında "iyi insan" sevmiyordu...
Seninle kavga etmeye bile korkardım. Olurda biri gelip "ayırır" diye..
Yokluğun çok uzun sürdü, özledim eski seni, gittiğinde öyle bi darbe vurdun ki bitkiselim..
Afrikaya ilaç göndermeye karar vermiştik; fakat hepsinin üzerinde "tok karnına" yazıyordu." (Charkes Bukowski)
Öyle içten ki.. Öyle yüreğimin en derininde ki yerin.. Çıkarı yok.. Çıkası yok.. Çıkarasım yok...
Bazen, intihar etmek için başınıza silah dayamanıza gerek yok! Yastığa dayasanız yetiyor, yalnız başınıza..
Yazılan her satır alındaki çizgilerden bir iz taşır. Ama yazmak için illa yaşlanmak gerekmez, hayat insanı yirmisinde de kocatır..
Bak kalbime benim kararttılar içini.. Doldurdular nefreti ta ilkokuldan beri..
Gülmek her zaman mutlu olmak için değildir. Bazen öyle gülmeler vardır ki; en büyük acıları gizlemek içindir..
HAYAT, Bağıra Bağıra Susmayı Öğretir İnsana. ÇIĞLIK ATAN SESSİZLİĞİ, Gülerken Ağlamayı ve DENİZE DÜŞMEDEN YILANA SARILMAYI..
Gülen Gözlerime Bakıpta Sanma Bu Gönül Bahtiyardır, Benim Attığım Her Kahkahada Binlerce Gözyaşı Vardır..
Herkesi tersliyorum şu ara.. solundan mı kalktın diyorlar? Hayır ben değil, o kalktı solumdan diyemiyorum..
Sol yanım daha çok acıyor bugünlerde, o galiba, yine birilerini seviyor..
Bazen Yüreğim Parçalanıyor Gibi, Ölecek Gibi Oluyorum Sanki. Bazıları 112 Arayalım Der Ama Aslında Aradığım Yüz O'nunki..
Gitmek için sebep çoktur ama sevmeye bahane arar kalan. Unutma, kapının koluna uzanacak yaşa geldiğinde, gitmeyi öğrenir insan..
"Görüşürüz" Der Gitmeden Önce. Bir Daha Görüşemeyeceğini Bilerek Bakarsın Ona ve Sadece "Gör, Üşürüz" Dersin Sessizce..
Kalbini dünün üzüntüleri, yarının endişeleri ile doldurursan, Şükredeceğin bugünün olmaz!
Kaçması en zor olan hapishane, içerisine kendi isteğinle girdiğindir..
Soluklarıma kadar çektiğim yokluğun, ciğerlerimi yakıyor..
"Günaydın" bile yazmıyoruz artık birbirimize. Çünkü, ne ben senin için, ne de sen benim için uyanıyorsun her yeni güne..
Hayat Nasıl Gidiyor.. Diye Soranlara Seni Gösteriyorum Arkandan. İşte Diyorum, İşte Böyle Gidiyor!
Yokluğun çok uzun sürdü, özledim eski seni, gittiğinde öyle bi darbe vurdun ki bitkiselim..
Yalnızlık nedir diye sorsalar; 5 gündür bitmeyen telefon şarjım derim..
Birgün bensizlik çalar kapını. Benli dünleri düşünür, avunursun.. Sanma ki yalanlar içinde, ben gibi bir doğru bulursun!
Her evde bir tencere kaynar ama, tencerede kaynayan ET mi? DERT mi? KIMSE BİLEMEZ..
Artık ikimizde yalnızız.
Sen yalnızlığın gülen yüzü, ben başlı başına hüsran...
Tarif edemediğimiz duygular, tahammül edemeyeceğimiz hal aldığında, yaşarız en büyük pişmanlıklarımızı..
Sanmayın ki mutluyum. Attığım her adımda eceli bekliyorum, konuştuğum her kelimede ölümü sayıklıyorum..
Boşverin denizi karayı da söyleyin; sahi dünyanın kaçta kaçı insan...?
Bir şeylerin dışındayım, biliyorum...
Daha doğrusu, bir şeyler bensiz sürüp gidiyor...
"Kadınlara çok güvenme onlar mutlaka giderler" demiş dedem babama ve şöyle eklemiş: bak annene, benden önce öldü işte..
Neyse yoksun kaç zamandır, hem iyi oldu bu. Uzun zaman olmuştu gözlerinde ölmeyeli..
Yeterince dürüstsen, fazlasıyla aşık ve gerçekten seviyorsan, hazırsın demektir; artık mutsuz olabilirsin..
Hani iftar vaktine yakın susar ya insan, yokluğun o denli yakıyor beni! öyle ne zaman okunur burda ezan? Bir yudum su gibi özledim seni...
Tabaklarda kalan son kırıntılar gibiydi sana olan sevgim. Sen beni hep bıraktın; bense hep arkandan ağladım.
Yalnızlığmda çoğalıp, kalabalıkta eksiliyorum. Ve öylesine kalabalık ki yalnızlığım; ne yana dönsem sana çarpıyorum..
Ben kelebek olmaya da razıyım, yeter ki bu dünyada bir gün mutlu olayım..
"Her şeyden biraz kalır" diyordu hayat.. Kavanozda biraz kahve, kutuda bir kaç sigara, insanda biraz acı.
Herkesi tersliyorum şu ara.. solundan mı kalktın diyorlar? Hayır ben değil o kalktı solumdan diyemiyorum!
Aramızda ki yaş farkını sorun etme, senden biraz fazla ağlamışlığım var hepsi bu..
Gözlerine Baktığımda Kayboluşumun Nedeni "Gözlerindir" Sanma. Her İnsan Kendini Kaybolmuş Hisseder Boşluğa Bakınca..
Evine haciz gelmiş fakirler gibi: çok koydu giderken götürdüklerin. Hiç değilse gülüşümü bıraksaydın, ana yadigarıydı..
Yalandan kim 'ölmüş' diyorlar bide.. O bana 'Seni Seviyorum' yalanını söylediği günden beri yaşadığım söylenemez!
Acı iştahı açar demişti anneannem. Harbidende öyleymiş. İnsan acı çektikçe daha çok istermiş!
Nedir bilemiyorum; sana bakınca kendimi görüyorum, sana gelirken kendimden gidiyorum; Ve senden giderken kendime gelemiyorum..
Gel seninle bir kez daha ağlayalım. Yaşanmışlara, yaşanmamışlara, bir de hiç yaşanmayacaklara..
Ben yaşamayı öğrendiğim için mutluyum. Yaşamayı sevdiğim için değil!
Aynaya bakıyorum ve söylüyorum karşımdaki kişiye: mutluluk rolü kimseye yakışmamıştı sana yakıştığı kadar..
Dün yine hiç tanımadığım bir erkeğe sırf sana benziyor diye usulca sokulup merhaba dedim..
Kişisel bir tavır olarak alma.. hayatın sahte olduğunu öğrendikten sonra, sadece seni değil kimseyi umursamıyorum.. hepsi bu.
Fena halde kimsesizim bugünlerde, bildiğin gibi değil. Eğer bilseydin zaten, "kimsem" olurdun bi koşuda..
Üşürsün sevgili..! Kıyafetlerin yetersiz kalır yokluğuma.. Hadi al "ömrümü" üzerine..
Aşk diye bir şey yaşıyorum. Ne tek taraflı demeye dilim var ne de karşılığı olduğuna ispatım..!
"Bir uçurumun en ucundayım.
O kadar yokum ki görmüyorlar!"
“Veda etmeden gidilmez çocuk.
Bu vedadan sayılmaz çocuk.
Bir melek ölürken,
Böyle sessiz durulmaz çocuk”
Siz de çaresiz bir halde, asla yaşayamadığınız bir hayatın yasını tutmuyor musunuz?
Otobüste annesinin göğsüne başını koyan küçük çocuğun yerinde olmayı istemekle, gözlerinin dolması arasında geçen o kısa süre anlatır herşeyi..
Düzenli bir ilişkimiz hiç olmadı, bizimkiler hep üzenliydi..
Mutluluğun gözu kördür, yalnızlık sağır. Ondandır biri tökezleyerek yürür, öbürü uykusunda bile bağırır..
Hayatımın ''tamam kapatın beni, sıkıldım'' dönemindeyim..
"Uyusun da büyüsün" ninnileriyle büyüyen insanlık! Uyudun, büyüdün. Bi zahmet uyan artık..
"Unuttum" diye bağırmak isterdim ardından; "Özledim" diye avaz avaz susmaktansa..
Aşırı yağan gözyaşı nedeniyle, bugün o'kul yine katil ilan edildi..
Zaman lazım sadece, unutacaksın! Nasıl unuttuysan çocukluğunu, kırılan oyuncaklarını. Kırılan kalbini de öyle unutacaksın..
Huzur denilen o şeyin her santimine ihtiyacım var bu aralar. Bana biraz bahar gerekiyor. Çok üşüdüm..
Artık benim değilsin, aklımda, bedenimde, beynimin didik didik her köşesinde olsanda, başkasına aitsin..
Hiçbir şey yaşamaya değmezmiş demiştim yanılmışım, her şey yaşamaya değermişte sen hiçbir şeye değmezmişsin!
Herkes kendi dağında yaşar mevsimleri, ne senin kışın beni üşütür, ne de senin sıcağın beni ısıtır..
Mümkün müdür bu aşkında kürtajı? Seni daha fazla büyütmeden içimde..
Yarım kalan hikayeydik demiştin. Biz daha kitap olamadık ama; çok sattı ihanetin!
Kollarıma bakma ben en büyük façayı hayallerime attım..
Sevdiğini kaybeden insanın gülümsemesinde bile bir hüzün vardır..
Dikişlerim sağlam, kimseler bilmez ki nasıl kanar içim, saklar yüzüm..
Karanlığın pezevenk olup beni yalnızlığa satmasına, yalnızlığın fahişe olup benle yatmasına alıştım artık ''ANNE''!
Çocuklara işkence yapılan bu dünyayı sevmeyi, ölünceye kadar reddedeceğim..
Dinmeyen yaş yürek yakar ya...
Buz gibi yokluk da can koparıyor candan bilesin!
Etrafıma ördüğüm duvarın tuğlalarını bana siz verdiniz...
Saçlarım belimi geçti, sırtımdaki bıçaklar artık görünmüyor değil mi annem?
Yorgunum ve hiç kimseyi anlayacak takatim yok. Bir çocuk kadar beklentili, bir ihtiyar kadar suskunum şu sıralar..
Parçaları kaybolmuş puzzle gibi artık insanlar. Kiminin ruhu, kiminin beyni, ve birçoğunun bir kalbi yok..
Mutlu ol onunla. Hatta bende bir parça mutluluk kalmışsa onu da vereyim mutluluktan geberin..
Bilemedim ki hangisi daha zor;
incinmemek,
incitmemek,
incitene dua etmek.
(Serdar Tuncer)
''Ayrıldık.. üstümden bi ağırlık kalktı'' demişsin.
Sana yüklediğim anlamdı o! Artık eskisi gibi 'Hafifsin'..
Gitsen de, kalsan da ve hatta ölsen de sakin ol. Kimsenin umrunda değilsin..
Mutluluk mu? En son küçükken annem bana oyuncak bebek aldığında yaşamıştım o duyguyu..
Ne acıdır insanın bildiğini anlatamaması. 'Ben' deyip susması, 'Sen' deyip ağlamaklı kalması..
Ağlanacak halimize gülüyoruz deyip kızıyorlar! O da bir şey mi! Ölünecek halime yaşıyorum ben..
İnanması zor, katlanması güç ama, alışıyor insan bir müddet sonra yaşamaya. Sırtının ortasında onlarca bıçakla..
Bir boğazın ayırdığı iki kıta gibiyiz seninle;
senin orada ışıkların yanıyor, benim ise burada ciğerim..
Ne deliyim ne körüm. Ne sağırım ne sayrı. Mutluyum kısacası. Ve hiçbir şey istedigim yok. Senden felek. Ama yine de. Ucuz olsun ekmek. Ve pahalı olsun insan hayatı…
Burada bir kez daha başlıyorsa gurbet imtihanı,
Ölmek değil bir daha görmek intiharım..
Annem bile böyle vicdansızca vazgeçirmedi beni sütünden. Alıştırdı önce. Sen, sensizliği öğretmeden gittin benden. Bencilce..
Ölüm meleği değildi belki, ama adımları can alıcıydı gittiğinde. Adı mı neydi? Boşverin, hiç çomak kalmadı elimde..
Yalnızlık; şizofren diyaloğudur! Sen "gelecek" dersin inatla, için "gelmeyecek" der dürüstçe..
Babama sarılmak için parmak uçlarımda yükselirdim.
Şimdi babamdan uzunum babam yok..
Beni kötü biri olarak hatırlayın, hiç sakıncası yok. En çok iyi biri olduğumda zarar verdiniz!
Terk edilen birine 'hayat nasıl gidiyor' diye sorulmaz. Çünkü zaten tek sorun; hayatın devam ediyor olmasıdır..
Saklama yeteneği yüksek olan, güçlü biriyim. Hatta gözlerimden yaşlar düştüğünde bile şu iki kelimeyi söylerim: “Ben iyiyim.”
Biliyormusun, geçenlerde midemi yıkadılar! Doktor sordu ''en son ne yiyip içtin'' diye. O söyledi, ben yuttum diyemedim..
Ölüler toprağa gömülür, hatıralar yüreğe.
Toprak mı vefalı, yürek mi vefalı bilmiyorum..
Bazen üzüntüler, gözyaşlarının ulaşamayacağı kadar derindedir..
Senin gülerek çekildiğin fotoğraflara ben ağlayarak bakıyorum..
Bir kağıda "sensizlik" yazdım. Yine de çok hoşuma gidiyor. Çünkü sen'sizlik kelimesi bile sen'le başlıyor..
Uyumak zor, uyanmak kolay olacak. Sabahı iple çekeceksin. Ne geceler rahatlatacak seni, ne gündüzler. Ölmeyi isteyip ölemeyeceksin..
Bu dünyada hiçbir şey görüldüğü, hatta yaşandığı gibi değil, her şey hatırlandığı gibi..
Kelimelere haber saldım. Heceleri yağmur ile rüzgar getirdi. Şimşekleri gizledim sabrımda, ve şimdi gözlerimden oku sessizliğimi..
Ana-Baba kuzusuyken daha dün, şimdi kolu kırık, kanadı kırık..
Hiç bir şey yapmadan da yorulabiliyor insan.
Düşündükleri ağır geliyor mesela..
Bak sana Kayseriyi anlatayım; deniz yok ama bazen boğuluyorsun..
Göstermeyin Yüreğinizin Yangınını Kimseye.
Çünkü Odun Atacak Vicdansız Çok!
Çift Mesai Yapar Ömrün. Gündüz Yaşamaya, Gece Ölmemeye Çalışırsın..
İlerde sen ne olacaksın biliyormusun?
Sen pişman: ben başkasının..
İnanın gözlerimin değil, acılarımın uykuya ihtiyacı var..
Silmeye alışkın insanlardık.
Önce gözyaşımızı sildik, sonra birbirimizi..
Bu kez soğanın da, tozun da bir günahı yok..
Aklıma sen geldin. Oturup ağladım...
Biliyorum; yarınlarım dünden farksız. Hayat mı bana küstü, ben mi ona küstüm hatırlamıyorum; ama şu aralar fena dargınız..
Ruhunu kaybetmiş bir insanda yaşamın anlamını aramak ne saçma! Belki de yerin üstündeki cesetler, altındakilerden daha fazla..
Öyle bir öleceğim ki; otopsi raporu ölüm sebebimde aşırı dozda yalnızlık yazacak..
Sana dair evde ne varsa her şeyi topladım. Son kez bir baktım. Bu sefer acıyı içime atamadım, ve her şeyini yaktım!
Evdeki bayat ekmek gibiydin, ben sana nimet deyip başımın üstünde tutarken; sen başkalarının çöplüğünde küflenmeyi tercih ettin..
Mezara gerek yok! “O”nun 2 dudağının arasına gömün beni. Yakından görmek istiyorum elveda diyen katilimi..
Gelme çocuk! Benim denizimde yüzemezsin sen, kolların kısa kalır dalgalarıma, ölürsün çocuk! Bulaşma yalnızlığıma..
Bugüne kadar gözyaşlarımı hakedecek bir insan görmedim. Ya benim gözyaşlarım değersiz ya da uğruna gözyaşı döktüğüm insanlar edersiz..
Ne yürek kaldı sana verecek, ne de inancım kaldı seninle bu yolda gidebilecek. Kızgınlıklarım içimde kor oldu, seni toprağa gömecek..
Bir dokunsan ağlayacağım. Yanardağı gibiyim püskürüp dağılacağım. Paramparça olacağım. Her bir parçam birbirinden habersiz..
Bilmezler yalnız yaşamayanlar nasıl korku verir sessizlik insana; insan nasıl konuşur kendisiyle; nasıl koşar aynalara bir cana hasret, bilmezler..
Bu şehirden her gidişinde, şehri sanki ben uğurluyorum. Sen benden gideli çok oldu ama, ben sana hala el sallıyorum..
Annem haklıymış çok beceriksiz çıktım, yaşadığım her acıyı elime yüzüme yüreğime yansıtıyorum..
Ben Acının Kirpiğinden Öpmüşüm. Huzur Bana Göz Kırpmaz..
Parmak uçlarıma hapsettim seni. Dokunduğum her yerde seni hissediyorum, canım yanıyor..
O gelse, çok sevse, hiç gitmese!
Çok saçmaladım.. neyse...
Ben ölünce birisi ona şunları söylesin.
Bu KIZIN hayalleri; tabut değildi..
Öyle zengin bir sofradır ki yaşam, acılardan sonra tatlıları beklemelidir insan..
Önce, büyük büyük düşündüm. Sonra büyük büyük yaşadım.
Ne varsa; onlar aldı. Banada küçük bi ölüm kaldı..
Diyelim ki sana çıldırmak yasak, sana ağlamakyasak, yarın yasak, düş yasak.
Diyelim ki üşüyorsun kısacık bir ömrün sığınağında;
bir çay bile ısmarlamıyor hayat!
En güzel şiirdir, mezar başında edilen dualar.
İçinde iyi dilekler vardır, gidene geç kalan..
Hasretinin Tavan Yaptığı Yerden Assam Diyorum Kendimi..
Seni başkasıyla dans ettirecek müzik, benim cenaze marşım olsun..
Yıllar Çok Hırpaladı Benliğimi, Nasılda Yorgunum
Yaşamaktan. Belkide Yaşamak İçin Savaşmaktan..
Sonunda yalnız kalacağımı bilseydim seni değil,
hayallerle yaşamayı tercih ederdim..
Eğer sen gidipte hayallerimide sürüklersen peşine,
emin ol yağmurun olur, ıslatırım yastığını her gece!
Ne garip bir yol bu dünya.
Huzura yürümek isterken hüzüne takılmış ayaklarımız..
Anlatamadığım hikayelerimin kırıntıları gözbebeklerime hapsoldu. Ele avuca sığmayacak hayallerim bir kuş kanadında artık. Uçtu ve gitti..
Kanayan yaralar vardır, kanamaları hiç durdurulamayan.
Eksik hayatlar vardır, içleri hiç doldurulamayan..
Sadece Susmak İstiyorum. Yalan İnsanları Kaale Almadan.
Haklıyken, Haksız Gözüksem Bile Kendimi Savunmadan.
Huzur Bulmak İstiyorum, Gözlerimi Kapayıp,
Kimseyi Anlamadan. Sessizliği Dinlemek İstiyorum..
Bir ihtimaldin hayatımda belkileri çok.
Bir ihtilal oldun keşkeleri yok.
Ve sen benim için bir yalandın
doğruları yok..
Çığlıklar geliyor; uzaklardan...
Orta yerindeyim, zamanın...
Varla, yok arası...
Belki, gecenin yarısı...
Belki de, sabahın tenhası...
Belleği tam, ufku geniş, kusurlu bir çocuk bu.
Aslında çiğ bir umut, bir gün bitecek emekliliğimiz.
Yaşlıydık doğurduğunuzda bizi, gençleşerek öleceğiz!
Hayat bir fotoğraf makinesi objektifi değil.
Ne yazık ki her karesinde gülemiyoruz..
Boşaltılmış bir evin duvarı gibidir bazı insanlar!
Öyle dik, öyle mahzun, öyle yalnız..
Üzülme deme bana! Ben o kadar şanssız bir insanım ki;
oltamı ne zaman denize atsam, balık yerine, yas tutuyorum..
Hüzün değil bu gözlerimdeki buğu.
Sadece anılara daldım da, biraz acıttı işte..
Şimdilerde herkesin kalbi hem yaralı hem yamalı.
Ve herkes şu dünyada beş kuruş etmez bir yalnızlığın hamalı..
Camı buharlaşan her otobüste kaldı baş harfin..
İştah kesen bir oyundur aşk!
Eceline bile susarsın..
Ne zaman kalbini arasam hep meşgul çalıyor.
Kimbilir yine kimi seviyorsun..
Hiç alışamadım gülmeye.
Hüzün vicdanıma daha uygun.. (Nuri Pakdil)
